انقلاب اسلامی ایران، متولد لحظه‌ها است. بازخوانی این لحظه‌ها می‌تواند، در تحلیل چرایی و چگونگی انقلاب بسیار موثر باشد.

در 13 بهمن 1357 چه گذشت؟
از بامداد و اولین ساعات آزادی عبور و مرور، هزاران هزار زن و مرد به سوی مدرسه علوی رفتند تا رهبر از تبعید برگشته و پیروز خود را ملاقات کنند.

آن‌ها مشتاقانه منتظر لحظه ای بودند که او را ایستاده پشت پنجره‌ای ببینند که برایشان دست تکان می‌داد و دیوار کوچه پشت مجلس، پر بود از جمله‌ها و پلاکاردهایی نظیر «زیارت قبول» و «بایک بار زیارت امام این توفیق را به دیگران هم بدهید».

حیاط مدرسه هر دم از جمعیت پر و خالی میشد و این موج، لحظه ای از حرکت باز نمی‌ایستاد. در حالی که همه چشم و گوش به مدرسه علوی داشتند، بختیار هنوز هم سرگرم مصاحبه‌هایش بود.

او درباره‌ تشکیل دولت موقت توسط امام گفت: «اگر او می‌خواهد چنین دولتی در شهر مقدس قم تشکیل دهد اجازه خواهم داد. این جذاب خواهد بود ما واتیکان کوچک خود را خواهیم داشت، اما به طور جدی می‌گویم به آیت الله خمینی(ره) اجازه تشکیل یک دولت واقعی را نخواهم داد. او نیز ایراد می‌داند.»

تظاهرات و درگیری همچنان در شهرهای کشور ادامه داشت. شهرهای سمنان و تربت جام در این روز عزادار شهیدان خود بودند.

از تهدیدات ارتش تا اعلام وفاداری جبهه ملی به امام خمینی

پس از ورود امام خمینی به میهن اقشار مختلف مردم به دیدار ایشان می‌رفتند. نخستین گروهی که به دیدار امام رفتند روحانیون بودند. امام خمینی در جمع روحانیون به بیان مفاسد رژیم شاه پرداخت و از مسئولان آن خواست تا کنار بروند.

در این دیدار که در مدرسه علوی تهران انجام شد، ایشان ضمن اشاره به بی قانونی های دولت، فرمودند: اینهمه جمعیت که به خیابان می‌آیند مردم نیستند و با شناسنامه جعلی وارد شده اند؟! ایشان در قسمتی از این بیانات افزودند: رژیم سلطنتی از اول خلاف عقل بود.

امام خمینی در مدرسه علوی تهران و در جمع کارکنان و نویسندگان روزنامه اطلاعات به تشریح وظیفه مهم مطبوعات و اهل قلم پرداختند، ایشان فرمود: اهل قلم وظیفه خطیری دارند و باید هوشیار و مراقب باشند چرا که یک کلمه به صورت مکتوب گاه می تواند زیانبخش باشد.

به روایت تصویر
امام خمینی و نزدیکانش در مدرسه دخترانه رفاه در جنوب تهران نقل مکان کرده‌اند. نیم ساعت به نیم ساعت، نگهبان‌ها در را باز می‌کنند و چند هزار نفر زن و مرد وارد حیاط می‌شوند.